Paglaganap ng Krimen sa Pilipinas: Hamon sa Bawat Pilipino

Paglaganap ng Krimen sa Pilipinas

            Sa panahon ngayon, tumataas na ang bilang ng krimeng nagaganap sa loob ng bansa. Hindi lamang ito kinasasangkutan ng mga salat sa buhay, kundi pati narin ng mga nakakaangat. Dahil dito, kabilang ang Pilipinas sa isa sa mga bansa na mayroong pinakamaraming nagaganap na krimen taun-taon sa buong mundo. Kapansin-pansin ang mga krimeng nagaganap ngayon, tulad ng: pagpatay, pagnanakaw, panggagahasa, panloloko. Maraming Pilipino ang natatakot, naaalarma, at nangangamba. Sino ba sa atin ang hindi apektado ng krimen? Laging itong laman ng mga pahayagan, telebisyon, at radyo.

            Hindi natin maitatago ang katotohanan na may dahilan ang mga taong ito kung bakit patuloy nilang ginagawa ang mga bagay na alam naman nilang mali. Sabi nga ng karamihan, “nothing happens by chance” at “everything happens for a reason.” Hindi naman natin puwedeng sabihin na ‘trip’ lang nila kung kaya sila’y nagnanakaw, nanloloob o pumapatay, kumbaga ayon nga sa ibang kabataan, “kanya-kanyang trip ‘to, walang basagan ng trip.” Hindi rin tama na sabihin natin na nasa dugo na nila o nasa lahi na ng kanlang pamilya ang gumawa ng krimen dahil hindi naman ito “hereditary inborn”. Mali ring sabihin na pangarap ng isang indibidwal mula nung siya’y bata pa na maging magaling na manggagawa ng krimen. Walang pinipiling edad ang paggawa ng krimen. Kung tutuusin mas maraming mga kabataan ang nasasangkot sa pag gawa ng krimen, lalo na sa panahon ngayon. Ang pabata ng pabata na gumagawa ng krimen ay higit na nakakaalarma. Madalas nating nababalitaan sa ating telebisyon, radyo o pahayagan ang pagkakasangkot ng mga kabataan sa nakawan, o panloloob.     Kung ang ganitong pangyayari ay magpapatuloy, papaano na lamang matutupad ang iniwang kataga sa atin ng ating Pambansang Bayani na si Gat Jose Rizal, “Ang kabataan ay ang pag-asa ng bayan.” Ilang beses na ba nating narinig ang mga katagang ito? Ilang milyong beses na marahil ito naisulat o sinabi ng mga Pilipino, may  pangalan man o karaniwang mamamayan man. Maraming nagsasabi na gasgas na nga yatang maituturing ang mga pahayag na ito ng ating pambansang bayani. Bagamat palasak na, tila yata hindi parin nauunawaan ng marami sa ating mga kabataan ang tunay na kahulugan nito. Ang mga kabataan ngayon na tinutukoy ni Gat. Jose Rizal ay patuloy na nakikisangkot sa pagnanakaw, panloloob at paggawa ng krimen. Syempre, hindi tamang basta na lang natin husgahan ang mga kabataang ito at sabihing sila ay salot sa lipunan. Nakatitiyak kami na sa lahat ng mga ito ay may kanya-kanyang dahilan ang mga kabataang ito kung kaya’t hindi tama na basta na lang natin sila husgahan at sabihing sila ay mga salot ng lipunan

            Natanong niyo  gat sa inyong sarili kung bakit nila nagagawa ang mga bagay na ito? Marahil madami sa atin ang tinigtignan lang sila bilang mga masasamang tao at walang ginawang tama. Ngunit, sa negatibong panig na lang ba natin sila lagi titignan? Maaaring ang paggawa nila ng mga bagay na iyon ay hindi nila ginusto. Wala  gati bagay na ginagawa ng walang dahilan.Ngunit dahil sa kahirapan na matagal na nilang pinagtitiisan, tuluyan na silang  sumuko at nawalan ng  pag-asa kung kaya’t napilitan na lamang na gumawa ng krimen alang-alang sa kanilang mga pamilya na umaasang matutugunan ang kanilang kumakalam na sikmura. Naniniwala kami  gatin pa tawaging mga  gating ang mga taong gumagawa ng krimen, maging sila man ay may mga konsensiya din na nag-uudyok sa kanila kung tama ba o mali ang kanilang ginawa o gagawin. Naniniwala kami na sila din ay binabagabag ng kanilang konsensya o budhi sa t’wing sila ay gagawa ng krimen, ngunit dahil sa pagnanais na tugunan ang kumakalam na sikmura ng pamilya at ng kanilang mga pangangailangan, nilalalabanan nila ang pagkabagabag ng sarili nilang konsensiya hanggang sa maging  gatin ang kanilang puso’t pagkatao, kung saan hindi na sila tinatablan at binabagabag ng kanilang konsensya. Batid nila na ang kanilang  gati ay hindi tama at masama. Ngunit, para sa pamilya, nagagawa nilang tigasan ang kanilang mga mukha hanggang sa dumating ang panahon na sila ay masanay na sa kanilang maling  gati at mawalan ng takot sa posibleng mangyari sa kanila.Ayon nga sa iniwang  kataga ng dakilang pilosopo na si Aristotle, “Poverty is parent of crime and revolution.” Bakit ba mayroong mga nag rerebelyon? Iyon ay dahil nais nilang magkaroon ng pagbabago. Bakit? Marahil sila mismo ay nakakaranas ng kahirapan. Bakit mayroong mga aktibista? Mga aktibistang patuloy na nagbabangon ng mga suliranin at usaping pang lipunan para pagtuunan ng pansin  gating gobyerno, dahil alam mismo nila sa kanilang sarili na may maling sistemang nagaganap sa ating lipunan. Sa katulad na paraan kung bakit laganap ang krimen ngayon sa ating lipunan ay dahil sa kahirapan.

            Sa lipunan na ginagalawan natin ngayon, hindi maikakaila na umiiral ngayon ang sistemang matira-matibay o “survival of the fittest.” Ikaw ay talunan kung hindi ka marunong makibagay sa mundong iyong ginagalawan. Ikaw ay talunan kung hindi mo kayang makiayon o kumilos sa sistema ng ating lipunan na matagal nang umiiral. Para sa marami, maituturing ka na mahalaga sa lipunan o kapaki-pakinabang dito sa mundo kung ikaw ay may mataas na pinag-aralan, nakaangat sa buhay, may magandang bahay, kumikita ng malaki. Kung wala ka sa mga nabanggit hindi ka dapat pagtuunan ng pansin at ipagpalagay natin na ikaw ay hindi umiiral. Aminin man natin o hindi ganito ang uri ng kalakaran ang umiiral sa ating lipunan. Marami ang miyembro ng ‘Me First’ society na kinabibilangan ng mga taong ‘Maka-Ako’ (ako muna bago ikaw) o mga taong naniniwala sa “ang akin ay akin, ang iyo ay akin.” Sa madaling salita, umiiral ang mga taong gahaman o ‘yung mga taong ayaw na nalalamangan sila, lalo na ng mga taong tinuturing nila na mas mababa sa kanila. Mga taong sa kabila ng hirap na kanilang pinagtitiisan ay patuloy pa silang nilalamangan at ginigisa sa kanilang sariling mantika. Dahil sa marami ang naghihirap, marami ang nagugutom at kumakalam ang simura kung saan kadalasa’y idinadaan nalang sa tulog ang kalam ng sikmura, walang panustos sa pang araw-araw na pangangailangan dahil hindi sapat ang kinikita, mga hindi nakakapag-aral dahil walang pangmatrikula, hindi nakakabili ng gamot dahil ultimo pambili ng pagkain ay wala, mga taong humihingi ng tulong sa gobyerno na dapat naman talagang ipagkaloob sa kanila ngunit minsan ay napupurnada pa. Kaya hindi nakakagulat kung bakit laganap ang krimen sa iba’t ibang lugar. Dahil binubulag ng kahirapan ang mga hikahos sa buhay para gumawa ng krimen. Pinapadama ng kahirapan sa marami nating mga kababayan na tanging ang paggawa lamang ng krimen ang tanging paraan para masolusyunan at matugunan ang ating mga pangangailangan sa buhay. Nakakalungkot isipin na marami sa mga Juan dela Cruz ang hinayaan na lamang na bulagin ng kahirapan. Hinayaan nilang daigin  sila ng kahirapan at tuluyang tangayin tungo sa pinakamadilim na bahagi ng kanilang pagkatao.

Papaano ba mabuhay ang isang mahirap? Ang buhay ng isang mahirap ay kapit sa patalim. Gaya ng literal na paghawak ng patalim, ito ay mapanganib at kung hindi ka mag-iingat, maari kang mamatay. Sa madaling salita, hindi madali ang buhay ng isang mahirap. Ang buhay ng isang mahirap ay mahirap kung hindi mo alam at hindi ka sanay sa kalakaran alayan lipunan, ikaw mismo ay kakainin nito ng buhay, lalamunin ka mismo nito ng buong-buo dahil dito masasabi natin na ang kahirapan ay hamon sa bawat Pilipino. Hindi nakapagtataka na ang bawat administrasyon ay nagsisikap na pagandahin ang larawan ng bansa sa kabila ng matitinding suliranin, pero kung minsan ay tila nakakainsulto dahil sa kalabisan.Isang halimbawa ang mga ginawang pagbabago sa paraan ng pagtaya sa lawak ng kahirapan.Isa sa mga binago ay ang pinakamababang komposisyon ng pagkain ng mga nasa Metro Manila upang ang isang pamilya ay hindi mabilang na dukha.Sa dating panukat, ang food threshold sa almusal ay tortang itlog na may kamatis, kape para sa matatanda, gatas para sa bata at sinangag.Sa bagong panukat, ang dapat ihain sa almusal ay pritong itlog, kape na may gatas at kanin. Wala na ang gatas para sa mga bata. Marami ring nawala sa bagong panukat para sa tanghalian, meryenda at hapunan.( by Online Balita on Jan 18^th, 2012)Dahil sa mga pagbabagong ito, bumaba ang katumbas na sustansiya mula sa kinakain ng mga Pilipino para hindi mabilang na dukha.

Ibinaba rin ang poverty income threshold o ang halagang dapat kitain ng isang pamilyang may limang miyembro para hindi mabilang na mahirap, mula sa dating P7,953.00 hanggang P7,017.00.Dahil sa mga pagbabagong ito, ang bilang ng mga mahihirap na pamilya ay “bumaba” mula 4.9 milyon hanggang 3.9 milyon, at ang bilang ng mga mamamayang dukha ay bumaba ng isang milyon – mula sa 24.1 milyon hanggang 23.1 milyon. Hindi ba isa lamang ito malinawa na ebidensya na likas na sa atin na pagandahin ang tunay na larawan ng kahirapan? Anupat pilit na tinatakasan ang tunay nitong itsura?

            Sa aming pananaw, hindi malulutas ng anumang pagbabago sa panukat ang kahirapan. Kahit ang 23.1 milyong lugmok sa kahirapan ay napakalaking bilang pa rin.Tinatalakay alaya ang paksang ito hindi para tuligsain ang pamahalaan kundi para ipakita na ang kahirapan ay isang hamon na dapat harapin ng lahat ng mga Pilipino.Ang unang hakbang para malutas ang kahirapan ay ang pagtanggap na ito ay suliranin ng bansa at sulranin mismo sa ating buhay. Sa isang maysakit, walang magagawa ang sinumang manggagamot hangga’t hindi tinatanggap ng isang pasyente na siya ay may sakit.Sa halip na pagandahin ang larawan ng kahirapan sa pamamagitan ng pagmamanipula sa mga panukat bakit hindi tanggapin ng bawat isa sa atin na tayo ay mahirap, na alayang bansa ay mahirap at huwag mag maang-maangan sa tunay na larawan nito at kapag natanggap na ng bawat isa sa atin ang katotohanang ito malaki ang posibilidad na tayo ay gumawa ng mga hakbang para mabigyan solusyon at malunasan ang suliraning ito.

            Hindi natin kasalan kung ipinanganak tayong mahirap, ngunit kasalanan natin kung mamatay tayong mahirap. Kung hahayaan natin na daigin na lamang tayo ng kahirapan at diktahan tayo kung anong uri ng pagkatao mayroon tayo, hindi malayong tayo ay maging mga alipin. Totoo! Ang bawat isa sa atin ay nakikibaka sa kahirap at nagnanais na makaahon mula rito. Sino ba ang may ayaw na makaahon at makawala sa kahirapan na kinasasadlakan ng bawat isa sa atin? Ang kahirapan ay hindi tinatakasan o tinatakbuhan, sa halip ito ay hinaharap at nilalabanan. Tuluyan tayong magiging alaya kung patuloy tayong magsisikap na makaahon sa kahirapan, kahit na para sa iba ay tila napaka-imposibleng mangyari.

Kung handan nating harapin ang kahirapan, anupa’t hindi ito tinatakasan nangangahulugan lamang ito na tayo ay naghahangad ng pagbabago sa ating lipunan. Siyempre kung naghahangad tayo ng pagbabago, nararapat lamang na ito ay magsimula sa ating sarili at hindi sa ibang tao. Change will not come if we wait for some other person or some other time. We are the one that we’ve been waiting for. We are the change that we seek. Tayo mismo ang tagaguhit ng ating sariling kapalaran sa sarili nating mga palad. Kaya kung tayo man ay nadapa o nagkamali sa ating buhay, ito ay dahil din sa sarili nating kagagawan. Wala tayong ibang dapat sisihin kundi ang ating mga sarili at hindi ang ibang tao.Tandaan na tayo nga’y malaya ngunit ang kalayaa’y hindi upang gawin ang bawat naisin natin ngunit upang gawin ang tama at nararapat.